Мяне завуць Данііл Чуль, я з Берасця. Мая гісторыя – гэта гісторыя чалавека, які паверыў, што можна жыць па сумленні, і заплаціў за гэта занадта высокую цану. Я выходзіў на акцыі ў 2017 годзе (супраць «дэкрэта аб дармаедстве»), у 2018-м у маім родным Берасці (супраць будаўніцтва завода АКБ). І ў 2020-м, калі краіна выйшла на вуліцы, я стаў актыўным удзельнікам маршаў і пратэстаў. Тады было ясна як ніколі: калі мы не падтрымаем адно аднаго, нас зламаюць паасобку. І мы трымаліся разам, верачы ў лепшае.
А потым настала мая чарга. У сакавіку 2021 года мяне затрымалі супрацоўнікі ГУБАЗіК. Пазней высветлілася, што ўзялі разам з будучымі паплечнікамі па няшчасці: я быў адным з удзельнікаў справы анархістаў (па ёй жа асудзілі праваабаронцу Марфу Рабкову). Паўтары гады ішло следства, у выніку «знайшлі» ўдзел у «арганізаванай злачыннай групе» і масавых мерапрыемствах.
Сваю віну я не прызнаў, але гэта ні на што не паўплывала. У верасні 2022 года мяне прысудзілі да пяці гадоў калоніі ўзмоцненага рэжыму. Вярхоўны суд толькі пацвердзіў гэты вердыкт. Адбываць пакаранне адправілі ў ПК №15 Магілёва. Так пяць гадоў майго жыцця аказаліся скрадзены папросту.
Я выйшаў 1 сакавіка 2025 года, але свабода аказалася падманлівай. Нада мной адразу ўсталявалі прэвентыўны нагляд на два гады і забаранілі выезд з краіны. Да таго ж яшчэ з 2023-га я ў спісе «экстрэмістаў». Гэта азначала, што я не мог уладкавацца на працу і арэндаваць жыллё: нікому не патрэбныя праблемы. Я зразумеў: жыць у такіх умовах – гэта не жыццё, а павольнае знішчэнне.
Да таго ж на другі месяц пасля вызвалення мяне выклікалі ў ГУБАЗіК на «размову». Абяцалі «гадзіну-паўтары», але замест гэтага я правёў там пяць. Ціснулі псіхалагічна, патрабавалі інфармацыю, якой у мяне не было. Пагражалі новымі суткамі, новай крымінальнай справай, калі не пачну «супрацоўнічаць».
У той момант стала канчаткова ясна: заставацца – значыць зноў страціць свабоду ці жыццё. Я прыняў цяжэйшае рашэнне бегчы. Цяпер я ў бяспецы (велізарнае дзякуй за гэта фонду BYSOL, без іх дапамогі ўцёкі былі б немагчымыя), але гэта толькі першы крок.
Знаходжуся ў Польшчы, жыву ў шэлтэры. Нядаўна падаўся на абарону. Я актыўна шукаю працу, але пакуль маю заяву на абарону разглядаюць, афіцыйна ўладкавацца не магу. Да таго ж турма не праходзіць бясследна: фізічнае і псіхічнае здароўе падарванае. Я хачу знайсці дах над галавой, звярнуцца да псіхолага, асвоіцца ў новай рэальнасці. Цягам столькіх гадоў у зняволенні мне літаральна трэба навучыцца жыць нанова ў свеце, дзе можна дыхаць на поўныя грудзі, не азіраючыся і не шукаючы падману.
Калі ласка, дапамажыце мне перажыць гэты крытычны момант. Любая ваша падтрымка – няхай гэта будзе фінансавы ўнёсак ці проста распаўсюд майго звароту – дае мне надзею і сілы змагацца далей. Дзякуй вам за тое, што не засталіся абыякавымі.
Сума збору
€2200
€1200 – арэнда жылля і камунальныя выдаткі на першыя тры-чатыры месяцы;
€600 – бытавыя патрэбы і харчаванне;
€200 – афармленне дакументаў і юрыдычная дапамога па легалізацыі;
€200 – псіхалагічная дапамога.